Układanie bruku klinkierowego krok po kroku

kostka brukowa

fot. kostka brukowa

Klinkierowa cegła brukowa to doskonały materiał na nawierzchnie wokół domu, takie jak ścieżki w ogrodzie czy podjazdy. Prostokątny, klasyczny kształt klinkierowego bruku umożliwia układanie różnorodnych wzorów. Wykonanie nie jest bardzo trudne, choć wymaga dużej precyzji.

Do wykonania nawierzchni z klinkierowych cegieł brukowych, oprócz samego klinkieru, będzie potrzebny materiał na podsypkę, spoiny i narzędzia, w tym listwa brukarska i jej prowadnice, młot brukarski, maszyna do cięcia na mokro, wibrator powierzchniowy oraz drobniejszy sprzęt – poziomica, taśma miernicza, miotła itp.

Od czego zacząć?
Prace należy rozpocząć od zdjęcia miękkiego gruntu macierzystego. Można ją składować do ewentualnego późniejszego wykorzystania. Pozostałą część gruntu należy przygotować tak, by był mrozoodporny i miał odpowiednią nośność. W tym celu konieczne może okazać się zagęszczenie podłoża. Na gruncie trzeba najpierw rozprowadzić warstwę nośną, której grubość zależy od ilości wcześniej usuniętej ziemi. – Warstwa nośna służy jako wypełnienie czy raczej wyrównanie oraz do przenoszenia obciążeń. Należy ją wykonać np. z mieszanki żwiru i piasku o uziarnieniu 0/16, 0/32 i 0/45 mm. – wyjaśnia Roman Tereszczak, ekspert z firmy Röben. W zależności od właściwości podłoża, na powierzchnie, po których nie będą jeździć ciężkie pojazdy, należy nanieść od 20 cm (przy podłożu piaszczystym) do 40 cm (w przypadku podłoża gliniastego) warstwy nośnej i ubić ją warstwami przy pomocy wibratora powierzchniowego.

Odwodnienie i inne prace przygotowawcze

kostka brukowa

fot. kostka brukowa

Dla prawidłowego funkcjonowania nawierzchni z bruku klinkierowego najważniejsze jest staranne wykonie prac przygotowawczych. Obejmują one m.in. odwodnienie – trzeba ustalić jego wysokość, spadek oraz jego kierunki. Na tym etapie wybiera się także wiązanie cegieł brukowych oraz rozmierza krawędzie boczne. Jeżeli jest to konieczne, ustala się także różnice terenu, a następnie oznacza je, stosując tyczki miernicze.

Wyrównywanie i uziarnienie
Odsłonięty grunt trzeba wyrównać tak, by był równoległy do planowanej, gotowej nawierzchni z bruku klinkierowego. Na gotową, płaską powierzchnię nanosi się warstwę piaskowo-żwirową o stopniowanej wielkości ziaren, zaplanowaną przy uwzględnieniu wskaźnika zagęszczenia. – Wskaźnik zagęszczenia materiału sypkiego, w przypadku nasypki z pospółki, wynosi ok. 2/3 wysokości warstwy nasypanej. Przy materiałach o grubej ziarnistości należy pamiętać o tym, aby wielkość ziarna zmniejszała się w miarę nanoszenia kolejnych warstw, a także, by grubości warstw były mniej więcej równe. W ten sposób można uniknąć późniejszych różnic w osiadaniu. Warunkiem jest równomierne zagęszczenie podłoża – tłumaczy Roman Tereszczak.

schemat układania ścieżki

fot. schemat układania ścieżki

Obramowanie krawędzi
Mocne obramowanie krawędzi gwarantuje odpowiednią nośność nawierzchni brukowej, szczególnie wtedy, gdy występują różnice wysokości z otaczającym terenem lub jeżeli z brukiem sąsiadują nawierzchnie nieutwardzone. W tym ostatnim przypadku wykonuje się warstwę z betonu jako wspornik, swoisty fundament pod kolejne warstwy. Jego położenie należy dokładnie wymierzyć i wytyczyć przy pomocy sznurka. Położenie obramowania krawędzi oblicza się na podstawie wymiaru nominalnego bruku klinkierowego oraz rozmiaru fugi, wynoszącego minimum 3 mm. Podczas ustalania wysokości obramowania krawędzi trzeba uwzględnić konieczność wykonania odwodnienia, o spadku 2,5%. – Odpływ musi zawsze prowadzić na zewnątrz, w kierunku przeciwnym niż budynek – przypomina ekspert. Obramowanie krawędzi fuguje się na wąską spoinę. Można także wykonać normalną spoinę na podłożu betonowym, wtedy sznurek należy położyć od strony bruku. Spoinuje się na fugi pełne przy pomocy korytka do spoinowania, a następnie póki fuga jest świeża, wygładza jej powierzchnię. Prócz ścieżek ogrodowych, z zaprawy należy zawsze wykonać umocnienie zewnętrznych krawędzi.

Warstwa nośna
Po wykonaniu obramowania krawędzi należy przygotować ostatnią warstwę nośną górnej nawierzchni. Warstwa ta musi składać się z materiału o różnej grubości ziarna. Składniki o bardzo drobnym uziarnieniu, nie powinny przekraczać 5% objętości tej warstwy. Wysokość konstrukcyjna nawierzchni, a więc podsypki wraz z brukiem klinkierowym wynika z wymiaru zagęszczonego podłoża i grubości bruku klinkierowego. – Najwyższa płaszczyzna warstwy nośnej jako element, na którym będzie układany klinkier, pełni istotną rolę. Musi zostać szczególnie starannie wykonana (do odpowiedniej wysokości) i zagęszczona warstwowo w ten sposób, aby powstała zamknięta, równa oraz płaska powierzchnia – radzi Roman Tereszczak. Na tak przygotowaną górną płaszczyznę najwyższej warstwy nośnej, kładzie się nawierzchnię z podsypki i klinkierowej cegły brukowej. Podsypka pod bruk jest wykonywana z kruszywa o uziarnieniu 0/4, 0/5 lub 0/8 mm. Odpowiedni materiał to np. mieszanka mączki/drobnego grysu z twardego kamienia, takiego jak bazalt czy diabaz. Materiał podsypkowy należy rozprowadzić, przy uwzględnieniu wskaźnika zagęszczenia, na warstwę o równomiernej grubości. Podczas rozprowadzania materiału podsypkowego na warstwę o równomiernej grubości bardzo pomocne jest zaznaczenie linii sznurkiem. Wstępne zagęszczanie materiału podsypkowego jest istotnym warunkiem przygotowania nawierzchni pod układanie bruku klinkierowego. W ten sposób minimalizuje się późniejsze, nieuniknione osiadanie gruntu. Wysokość warstwy należy stale kontrolować.

Wyrównywanie podsypki
Prowadnice listwy brukarskiej należy ułożyć na jednej wysokości, uwzględniając planowany spadek powierzchni. Następnie można przejść do ostatniego etapu przygotować nawierzchni, którym jest ściąganie i wyrównywanie podsypki. W przypadku wąskich powierzchni, np. ścieżek w ogrodzie, gdzie nie można zastosować prowadnic, warto obliczyć wysokość górnej płaszczyzny podsypki, na podstawie wysokości obramowania krawędzi. Od grubości bruku klinkierowego należy odjąć szacowany wskaźnik zagęszczenia podsypki i ewentualny występ powierzchni do obramowania krawędzi o wartości ok. 1 cm. Staranne wyrównanie podsypki warunkuje prawidłowe i sprawne ułożenie nawierzchni.

Układanie bruku
Bruk układa się etapami, zaznaczając sznurkami granice fragmentów nawierzchni tak, by całe wiązanie miało symetryczny układ spoin. W kolejnych etapach prac brukarskich, sznurek nadal służy do wyznaczania grubości. – Istnieją dwa powody, dla których konieczne jest zachowanie min. 3 mm szerokości spoiny: dzięki temu wyrównane są drobne, nieuniknione różnice wymiarów bruku wynikające z tolerancji produkcyjnej oraz zapewniona zostaje odpowiednia szerokość odstępu pomiędzy poszczególnymi cegłami, by można było wypełnić spoiny w całości. Jest to konieczne w celu uzyskania odpowiedniej stabilności warstwy, ponieważ tylko dobrze wypełnione spoiny przenoszą siły poziome bez powodowania jakichkolwiek uszkodzeń – wyjaśnia Roman Tereszczak. Układając klinkierowe cegły brukowe, należy sprawdzać, czy świeżo ułożone fragmenty nawierzchni zbiegają się w jednej linii poprzecznej. W przypadku niektórych wiązań, jak np. w jodełkę, pojawia się konieczność zastosowania cegieł uzupełniających przy obramowaniach krawędzi oraz przy ścianach budynku. Dobrze jest je pociąć na zapas w ramach prac przygotowawczych, a następnie układać razem z pełnymi cegłami. Nowe fragmenty układa się zawsze w kierunku od już ułożonych cegieł. Nie byłoby to możliwe bez poprawnego przygotowania i zagęszczenia podsypki. Ukośnie przebiegające płaszczyzny styku ze ścianą budynku należy oczywiście uzupełnić odpowiednio przyciętymi cegłami brukowymi. Wprawdzie kąt ukośnej płaszczyzny styku jest zawsze taki sam, jednak długość kamieni jest różna – dlatego należy zmierzyć indywidualnie każdą cegłę. Potrzebne elementy ukośne uzyskuje się dzięki wykorzystaniu maszyny do cięcia na mokro.

Spoiny
Na ułożoną powierzchnię z bruku klinkierowego trzeba natychmiast nanieść materiał na spoiny i wprowadzić go w szczeliny między cegłami. Szczeliny najlepiej wypełniać na bieżąco w trakcie układania cegieł. Przed całkowitym ukończeniem prac często wyrównuje się jeszcze ustawienie, by wszystkie szczeliny zbiegały się w tym samym miejscu. Po ostatecznym wyrównaniu ułożonych cegieł brukowych, na powierzchnię nanosi się materiał do fugowania. Należy go dopasować do materiału, którego wykonana jest podsypka. – Jeśli jako podsypka wybrana została mieszanka mączki/drobnego grysu z twardego kamienia, o ziarnistości 0/4, 0/5, 0/8 mm, to należy zastosować wypełnienia spoin z mieszanki tych samych materiałów, o ziarnistości 0/4 mm – wskazuje Roman Tereszczak. Materiał na spoiny nie może przedostać do podsypki, ponieważ powodowałoby to brak stabilność nawierzchni brukowej. Naniesiony na klinkier materiał spoinujący należy w całości wmieść w szczeliny. Ewentualnie można tę czynność wykonać na mokro, po podlaniu ograniczoną ilością wody. Przed ostatecznym zagęszczeniem powierzchni brukowej należy usunąć z powierzchni nadmiar materiału na spoiny. Należy przy tym pamiętać o tym, żeby uniknąć rozmiękczenia podsypki pod brukiem na skutek polewania go wodą.

Wykończenie prac brukarskich
Przed końcowym zagęszczeniem należy odczekać, aby powierzchnia miała czas osiąść. Zagęszczenie nawierzchni odbywa się przy użyciu wibratora powierzchniowego z zamocowaną od dołu płytą z neoprenu dla ochrony bruku klinkierowego przed uszkodzeniem. Maszynę należy ustawić na średnią częstotliwość, aby nie zaburzyć symetrii fug. Po zakończeniu prac brukarskich i zagęszczeniu, powierzchnia nie powinna być używana przynajmniej przez kilka dni. Ponadto, należy wielokrotnie nanosić materiał do spoinowania i wmiatać go w szczeliny. Dzięki temu uzyskuje się kompletne wypełnienie i połączenie fug, niezwykle istotne dla późniejszej stabilności. REKLAMAPK

Sending
Ocena artykułu
0 (0 głosy)