fot. Glicynia
Glicynia zwana inaczej także wisterią lub słodlinem jest jednym z piękniejszych pnączy, które podczas kwitnienia nie mają sobie równych. Należy do rodziny roślin bobowatych. Można ją spotkać naturalnie rosnącą na terenie mokrych lasów i na brzegach strumieni w Chinach, Japonii, Korei, a także w środkowych i południowych Stanach Zjednoczonych. To pnącze o silnych pędach osiąga nawet do 10 metrów wysokości i wymaga bardzo mocnych podpór. Kwiaty rozwijają się na ubiegłorocznych, bocznych pędach. Mają postać dużych gron o charakterystycznej niebieskiej, białej lub jasnofioletowej barwie. Owocem jest strąk o długości ok 10-15 cm, w którym znajduje się kilka nasion.
Na terenie naszego kraju można spotkać dwa gatunki, wraz z odmianami:
Glicynia kwiecista (Wisteria floribunda) w naturalnym środowisku występuje na terenie Japonii. Roczny przyrost pędów, które wiją się lewoskrętnie dochodzi nawet do 3 metrów. Ma duże liście, przebarwiające się jesienią na barwę żółtą. Duże kwiatostany o długości 20-25 cm składają się z kwiatów fioletowych wpadających w odcień błękitny. Istnieją także odmiany białe, o długości grona do 60 cm lub bardziej dekoracyjne, w kolorze czerwonofioletowym, o długości kwiatostanu od 80 do 100 cm. Glicynia kwiecista kwitnie w maju, ale czasem w lipcu lub sierpniu powtarza swoje kwitnienie.
Glicynia chińska (Wisteria sinensis) wywodzi się z terenów wschodnich Chin. W porównaniu z glicynią kwiecistą rośnie silniej, a pędy mogą osiągnąć 18-20 metrów długości. Pędy wiją się prawoskrętnie. Delikatnie pachnące kwiaty osiągają długość 15-20 cm. Roślina ta kwitnie w maju lub w czerwcu, jednocześnie z liśćmi. Glicynia chińska cechuje się długowiecznością – może żyć przeszło 100 lat.
Uprawa
Słodlin lubi gleby świeże, żyzne i przepuszczalne. Stanowiska uprawy powinny być ciepłe, słoneczne i osłonięte od wiatru. Roślina ta kwitnie dopiero po paru latach od momentu posadzenia. W uprawie glicynii istotne jest cięcie, które jest niezbędne. W ten sposób roślina uzyskuje odpowiednią formę i kształt.
Pielęgnacja
Prócz przycinania należy pamiętać, zwłaszcza w przypadku młodych roślin, o nawożeniu wieloskładnikowymi nawozami.
Przycinanie i cięcie
Po posadzeniu rośliny do gruntu, przycinamy główny przewodnik na wysokość ok. 1 metra i usuwamy pędy boczne. Latem, gdy wypuści nowe pędy boczne, rozstawiamy najsilniejsze dwa i przywiązujemy je do podpór, najlepiej pod kątem 45 stopni. Następnie przycinamy je na wysokość 3-4 zdrowych pąków. Dolne odrosty usuwamy. Wiosną boczne odgałęzienia odczepiamy od podpór, obniżamy je do poziomu, 1/3 ich długości przycinamy i ponownie przyczepiamy do podpór. Przewodnik przycinamy na wysokości ok. metra od rozgałęzienia. Latem ponownie pędy boczne przycinamy do 3-4 pąków, a z kolejną parą robimy tak samo jak wcześniej. Usuwamy dolne odrosty, a wiosną boczne pędy i przewodnik skracamy o 1/3 ich długości. Roślinę przycinamy w ten sposób tak długo, aż zakryje powierzchnię, którą pod nią przeznaczyliśmy. Gdy już odpowiednio się rozrośnie, glicynię przycinamy tak by nie zrosła się lub by ją pobudzić do rozkrzewienia się.
fot. Glicynia
Gdy rośliny nie będziemy przycinać, zrośnie się i stanie się jednym kłębowiskiem poplątanych pędów. Cięcie pielęgnacyjne wykonujemy na przedwiośniu. Wycinamy wtedy słabe lub przemarznięte pędy.
Rozmnażanie
Glicynie można rozmnożyć poprzez odkłady. Ukorzenione pędy po roku odcinamy i sadzimy do doniczek, tak by roślina mogła wytworzyć bryłę korzeniową.
Glicynie doskonale prezentują się na pergolach, altanach, trejażach i przy tarasie. Z powodzeniem może rosnąc w pobliżu zbiorników wodnych.
