fot. kwiaty
Rudbekia swoimi złocistymi kolorami ozdobi niejeden jesienny ogródek. Ta piękna roślina zakwita w lecie i cieszy oko swoimi kwiatami aż do późnej jesieni. Są to odpowiednie rośliny dla osób niemających zbyt wiele czasu na ogrodowe prace. Rudbekia nie wymaga szczególnej pielęgnacji, rzadko też jest atakowana przez choroby i szkodniki.
Mimo tego, że rudbekie w naszych ogrodach są od niepamiętnych czasów i wielu z nas uważa je za rodzime kwiaty, to rośliny te wywodzą się z Ameryki Północnej. Do ogrodów trafiły dopiero w XVIII w. Ich nazwa pochodzi od Olafa Rudbecka, szwedzkiego botanika i lekarza, który był nauczycielem Karola Linneusza. Kwiaty te dzielimy na jednoroczne oraz wieloletnie.
Rudbekie należą do rodziny astrowatych (Asteraceae), co można poznać po budowie kwiatostanów w formie koszyczków. Charakterystyczne ciemne główki, otoczone się długimi, języczkowatymi płatkami.
fot. kwiaty
Kwiaty te doskonale nadają się nie tylko na rabaty, ale także do bukietów. W wazonie mogą stać bardzo długo, ale tylko pod warunkiem, że zostały ścięte w momencie, gdy były całkiem rozwinięte. W innym przypadku mogą dość szybko zwiędnąć.
W ogrodzie rudbekie najlepiej czują się na stanowiskach słonecznych. Lubią także żyzną i raczej wilgotną glebę. W suchej i piaszczystej także przeżyją, ale będą mniej okazałe. Wiosną lub na przełomie czerwca i lipca dobrze jest je zasilić nawozem wieloskładnikowym do roślin kwitnących.
Gdy rudbekie zaczynają gubić liście będzie to oznacza, że kwiat się zestarzał. Można wtedy podzielić karpę na dwie lub trzy części i posadzić je w nowych miejscach. Zabieg ten najlepiej przeprowadzać wczesną jesienią lub wczesną wiosną. Rudbekie bardzo dobrze znoszą przymrozki, dlatego nie ma potrzeby okrywania ich na zimę.
fot. kwaity
Z gatunków jednorocznych najbardziej znana jest rudbekia owłosiona, która w środowisku naturalnym rośnie na północnoamerykańskich preriach. Może osiągnąć nawet do 1 metra wysokości. Nazwa charakteryzuje jej łodygi oraz liście, które są owłosione. Kwiatostany składają się z złotożółtych kwiatów języczkowatych, które kontrastują z purpurowoczarną główką. Rudbekie jednoroczne rozmnaża się z nasion sianych bezpośrednio do gruntu, na przełomie kwietnia i maja. Bardzo często rudbekie z roku na rok wysiewają się same. Rudbekia owłosiona toleruje upały oraz krótkotrwały niedobór wody w glebie. Doskonale rośnie na glebach żyznych i wilgotnych.
Rudbekie wieloletnie najlepiej czują się w pełnym słońcu, ale także w delikatnym półcieniu. Najefektowniej rosną na glebach żyznych i umiarkowanie wilgotnych. Ich dużą zaletą jest odporność na mróz, nawet do -25 stopni C oraz na krótkotrwałe susze.
Usuwając przekwitnięte kwiatostany rudbekii, zmuszamy ją do zawiązywania nowych pączków, dzięki czemu wydłużymy jej kwitnienie.
fot. kwiaty
Bardzo popularna jest rudbekia naga (Rudbeckia laciniata), której liście i łodygi są pozbawione włosków. Charakteryzuje się silnym rozrastaniem przez rozłogi. Potrafi osiągnąć nawet do 2 metrów wysokości, dlatego śmiało można je sadzić pod płotem.
Dużą popularnością, w szczególności w wiejskich ogrodach, cieszy się rudbekia lśniąca (Rudbeckia nitida). W Polsce uprawiana jest odmiana odporna na mrozy. Jej liście są błyszczące, skórzaste i gładkie. Kwitnie od połowy lipca do połowy września.
Rudbekia błyskotliwa (Rudbeckia fulgida) osiąga od 40 do 60 cm wysokości. Łodyga i liście pokryte są włoskami. Kwitnie od lipca do połowy października. Jest to jedna z najatrakcyjniejszych i najchętniej hodowanych rudbekii. Doskonale rośnie na glebach suchych.
Planując rabaty z rudbekii w naszym ogrodzie, warto zapewnić im towarzystwo. Bardzo dobrze wyglądają z astrami, nawłociami czy z rozchodnikiem okazałym.
