fot. kwiaty
Jeżówka purpurowa to pochodząca z Ameryki Północnej przepiękna, rozkwitająca od czerwca do października różowo-purpurowymi kwiatami bylina. Znana niemal każdemu i nieomal od zawsze. Jej łacińska nazwa Echinacea purpurea jest nam dużo bliższa. A wszystko to dzięki jej właściwościom. Echinacea ma bowiem uodporniające nasz system odpornościowy właściwości. Działa przeciw wirusowo, przeciwzapalnie, przeciwalergicznie, a nawet przeciw nowotworowo.
Indianie z jej rodzimych stron wykorzystują ją na ukąszenia węży i gojenie się ran, na ból gardła i oparzenia. Dzięki swoim właściwościom wspomagającym nasz system immunologiczny, jeżówka może być wykorzystywana w początkach przeziębień, a napary z niej powinni pić wszyscy ci, którzy dość często lądują z gorączką pod kocem. W celach leczniczych wykorzystuje się zbierane w czasie pełnego kwitnienia kwiaty, bądź też zbierane na jesieni z czteroletnich roślin korzenie.
I chociaż Echinacea purpurea w przemyślę zielarskim często zastępuje Echinacea angustifolia, jeżówkę wąskolistną, bylinę o silniejszych właściwościach, nam chodzi przecież teraz głównie o jej piękno, a nie o lecznicze właściwości. Jeżówka purpurowa jest bowiem naprawdę uroczą, aromatycznie pachnącą rośliną, o kwiatach podobnych do kwiatów gerbera, bądź margerytek.
Decydując się na jej uprawę możemy rozmnożyć ją z nasion, wysiewanych w kwietniu wprost do gruntu, bądź też od marca do czerwca pod osłonami, bądź na rozsadniku, lub też poprzez wiosenny podział korzenia. Uprawiana z nasion wymaga pikowania i przesadzenia na miejsce stałe we wrześniu, w rozsadzie 60×80 centymetrów. Nasiona kiełkują mniej więcej po miesiącu, w temperaturze 15-20°C.
Jeżówka najlepiej rośnie na glebie żyznej, próchnicznej, umiarkowanie wilgotnej, by dobrze rosła nie wymaga jednak specjalnych gleb i warunków klimatycznych. Urośnie, więc równie pięknie na suchym i nasłonecznionym stanowisku. Dobrze czuje się także na stanowisku półcienistym. Dobrym przedplonem pod jej uprawę są rośliny okopowe.
Ta należąca do rodziny astrowatych bylina, dorasta do 1,5 metra wysokości. Doskonale nadaje się na rabaty bylinowe, do nasadzeń grupowych, czy pojedynczych, choć naprawdę przepięknie wygląda w grupie. Idealna na kwiat cięty. Mimo wysokości, jaką osiąga nie ma tendencji do pokładania się i nie wymaga stosowania żadnych podpór. Jej duże, osiągające średnicę 12 centymetrów, pojedyncze, długo utrzymujące się w okresie kwitnienia kwiaty przyciągają pszczoły i motyle, a po przekwitnięciu pozostawiają ozdobny, wypukły środek, świetny do zasuszenia razem z długą łodygą.
Jej koszyczkowe kwiatostany składają się z dwóch typów kwiatów: purpurowych kwiatów rurkowatych oraz purpurowych lub purpurowo-brunatnych kwiatów języczkowatych znajdujących się na brzegu kwiatostanu. Ślicznie wyglądają w zestawieniu np. z płomykami wiechowatymi i astrami.
Ta spokrewniona z rudbekią, znana również jako Rudbeckia purpurea, czy też rotacznica, roślina jest raczej odporna na szkodniki i choroby, rzadko choruje. Dzięki jej mrozoodporności może być uprawiana na terenie całej Polski. Jeżówka wymaga jednak silnego nawożenia, usunięcia przekwitłych kwiatów i ścięcia łodyg przy ziemi przed zimą.
