Wierzba ‘Hakuro’ – cięcie, rozmnażanie, choroby

Wierzba to rodzaj roślin, którego raczej nikomu przedstawiać nie trzeba. Należą do niego zarówno drzewa, jak i krzewy czy krzewinki płożące. Na całym świecie znanych jest około czterystu gatunków należących do tej grupy, w Polsce występuje ich natomiast niespełna trzydzieści. Za gatunek najbardziej typowy dla naszego klimatu uznaje się wierzbę białą, lecz dość często spotykana jest również wierzba płacząca, wierzba iwa, a także wierzba szara. Coraz większą popularnością cieszy się też wierzba japońska ‘Hakuro Nishiki’ (Salix integra ‘Hakuro-nishiki’), która w rzeczywistości stanowi nie odrębny gatunek, a odmianę wierzby całolistnej. Coraz częściej znaleźć ją można w przydomowych ogrodach, którym nadaje wyjątkowy, orientalny charakter. Podpowiadamy, jak o nią zadbać, aby przez lata zachwycała swoim wyglądem.

Wierzba ozdobna ‘Hakuro Nishiki’

Wierzba japońska inaczej znana jako całolistna to wieloletnia roślina pochodząca, z Japonii. W naturze może ona osiągnąć do trzech metrów wysokości. Podstawowy gatunek nie wyróżnia się jednak niczym szczególnym, ma luźny pokrój przypominający wyrośnięty krzew, o długich, zielonych, lancetowatych liściach oraz typowych dla tego typu roślin zielonkawych pędach. Zdecydowanie największą popularnością cieszy się jej odmiana znana jako wierzba japońska ‘Hakuro’, którą spotkać możemy w wielu przydomowych ogrodach. Nic zresztą w tym dziwnego, jeśli weźmiemy pod uwagę, że stanowi ona fantastyczną dekorację naszej działki zarówno zimą, jak i latem. Pędy w stanie bezlistnym przyjmują kolor czerwony. Świeże listki mają natomiast barwę biało-różowo-zieloną i najlepiej prezentują się na młodych pędach, które z upływem czasu zielenieją.

Choć niektórzy nie zdają sobie z tego sprawy, wierzby należą do roślin dwupiennych. Oznacza to, że część roślin to odmiany żeńskie, a część męskie. Wierzba ozdobna, której poświęcony został poniższy tekst, należy do tych drugich.

Wierzba japońska – sadzenie i uprawa

Wierzba ozdobna japońska to roślina dość łatwa w uprawie. Możemy zakupić ją zarówno w postaci krzewu, jak i drzewka szczepionego na pniu. Wysokość tej drugiej zależy od wysokości szczepienia, jednak sadząc je, należy pamiętać, że w sprzyjających warunkach korona może osiągnąć nawet do trzech metrów średnicy.

Podobnie jak inne rośliny z tej rodziny wierzba japońska nie ma zbyt dużych wymagań glebowych, jest jednak bardzo wrażliwa na przesuszenie. Aby dobrze się rozwijać i zachwycać nas swoją urodą potrzebuje gleby wilgotnej, żyznej i próchniczej, a w cieplejszych i suchszych okresach roku wymaga regularnego podlewania lub zraszania. Warto także odżywić ją od czasu do czasu nawozem organicznym, na przykład dobrze przerobionym kompostem, lub gotowym preparatem wieloskładnikowym przeznaczonym dla roślin ozdobnych. Tak jak większość przedstawicieli swojego rodzaju, wymaga dobrze nasłonecznionego, ciepłego stanowiska osłoniętego od wiatrów.  Jeśli nie zapewnimy jej dostępu do wystarczającej ilości światła, szybko straci swój urok, a jej pstre liście zbledną, zeschną lub nawet opadną.

Choć teoretycznie sadzonkę rosnącą w pojemniku można posadzać do gruntu praktycznie przez cały sezon, od początku wiosny do połowy jesieni, zdecydowanie najlepiej zrobić to na przełomie marca i kwietnia lub w okresie od września do listopada, kiedy gleba ma w sobie bardzo dużo wilgoci, niezbędnej młodej roślince do prawidłowego rozwoju.

Stanowisko przeznaczone dla drzewka należy przede wszystkim dokładnie odchwaścić, a następnie wykopać w wybranym miejscu sporej wielkości dołek, w którym swobodnie zmieści się system korzeniowy wraz z dobrej jakości ziemią. Sadzonka powinna znajdować się najwyżej kilka centymetrów głębiej niż rosła w pojemniku tak, aby szyjka korzeniowa, czyli fragment rośliny znajdujący się między korzeniami a pniem, znalazła się na poziomie gruntu. Przed umieszczeniem wierzby w podłożu, warto nieco  rozluźnić bryłę korzeniową, a następnie na kilkanaście minut zanurzyć w wodzie razem z doniczką, żeby dobrze nasiąkła.

Przycinanie

Przycinanie to podstawowy zabieg, jakiego regularnie wymaga wierzba Hakuro. Podobnie jak większość gatunków należących do tego rodzaju cechuje się ona stosunkowo szybkim wzrostem. Pierwsze cięcie powinno zostać wykonane na wiosnę, drugie natomiast pod koniec sierpnia, aby pędy zdążyły zdrewnieć przed nadejściem zimy. Najmocniej, bo już nad czwartym oczkiem tniemy pędy w pierwszym roku po wysadzeniu wierzby do gruntu, aby umożliwić jej prawidłowy rozrost.

Przeczytaj: Tymianek

Wielu amatorów obawia się samodzielnego przycinania drzew i krzewów, jednak w tym wypadku jest to zdecydowanie konieczne i wcale nie tak skomplikowane, jak mogłoby się wydawać. Ważne, żeby  zaopatrzyć się w dostatecznie ostry sekator, który nie będzie miażdżył tkanek rośliny, zamiast je przecinać oraz dokonywać cięcia tuż nad parą liści, aby z wierzchołków korony nie odstawały mało estetyczne, nagie pędy.

Dzięki odpowiedniemu, dość obfitemu cięciu, korona zagęści się, a także zachowa swój elegancki kulisty kształt. Co więcej, liście na nowo wypuszczonych pędach będą zachwycać nas zdecydowanie lepszym wybarwieniem.  To, jak uformujemy koronę, zależy przede wszystkim od naszych upodobań i efektu, jaki chcemy uzyskać. Warto jednak zachować proporcje między jej objętością a wielkością pnia, ponieważ jeśli stanie się ona zbyt ciężka, przy silniejszym podmuchu wiatru drzewko może się po prostu złamać.

krzewy

Zabezpieczenie na zimę

Mimo swojego azjatyckiego pochodzenia wierzba japońska ‘Hakuro’ dobrze znosi nawet znaczne spadki temperatury, tak więc zdrowe, dorosłe rośliny nie wymagają szczególnego ochrony przed mrozem. Najbardziej narażone na przemarznięcie są głównie młode, szczepione okazy. Warto zabezpieczyć je, owijając miejsce szczepienia na przykład paskiem agrowłókniny.

Szkodniki i choroby wierzby

Choć lista zagrożeń, które mogą potencjalnie dopaść nasze rośliny, wydaje się dość długa, to na szczęście choroby wierzby, występują się w rzeczywistości stosunkowo rzadko. Wśród tych pojawiających się najczęściej wymienia się między rdzę roślin, zamieranie pędów, czerniaka wierzby czy parch. Warto również obserwować, czy na drzewku lub krzewie nie pojawiły się najpospolitsze szkodniki wierzby, takie jak pienik wierzbowy, rynnica, wierzbowa, mszyce czy przędziorki.

Rdza wierzby

Dość ekspansywna choroba grzybicza, wywoływana zwykle przez grzyby Melamopsora spp. Porażenie może objąć swoim zasięgiem zarówno liście, jak i pędy, na których pojawiają się charakterystyczne, pokryte zarodnikami grzybni rdzawe plamki. W przypadku zauważenia pierwszych objawów należy jak najszybciej pozbyć się zainfekowanych części rośliny, a następnie spryskać ją preparatem przeciwgrzybiczym typu Topsin lub Biosept, stosując się do zaleceń producenta.

Zamieranie pędów

Choroba występująca u wielu roślin ozdobnych, w tym także u wierzby japońskiej, wywoływana przez grzyby. Powoduje ona opadanie liści oraz stopniowe zamieranie pędów oraz. Zwykle obejmuje najpierw ich wierzchołki, by następnie zaatakować kolejne obszary. W porażonych miejscach pojawiają się wyraźne brązowawe zmiany martwicze nazywane nekrozmi, na których zauważyć można zarodniki grzyba. Zmienione chorobowo pędy należy niezwłocznie usunąć i spalić, aby zapobiec przeniesieniu się grzybni na zdrowe okazy, a zaatakowaną roślinę spryskać dokładnie preparatem grzybobójczym, na przykład Topsinem.

Czerniak wierzby

Choroba grzybicza wywoływana przez gatunek Rhytisma salicinum, której objaw to występowanie, głównie na wierzchniej stronie liści, żółtych plam pokrytych czarną, wyraźnie dostrzegalną grzybnią. Podobnie jak w innych tego typu przypadkach, należy zastosować preparat przeciwgrzybiczy, a opadłe liście skrupulatnie zebrać, a następnie spalić.

Parch

Najbardziej typowe objawy tej choroby grzybiczej to występowanie na powierzchni rośliny charakterystycznych brodawek oraz ciemnienie i opadanie liści. Jeśli je zauważymy, należy jak najszybciej spryskać zaatakowaną roślinę preparatem przeciwgrzybiczym.

Pienik wierzbowy (Aphrophora salicina)

Ten niewielkich rozmiarów pluskwiak z rodziny pienikowatych może znacznie osłabić naszą roślinę, wysysając z niej soki, a także spowodować występowanie charakterystycznych zgrubień. Obecność larw dość łatwo na szczęście zauważyć, ze względu na pokrywającą je białą pianę wyglądem przypominającą ślinę. Bez większych problemów powinniśmy zwalczyć te szkodniki ogólnodostępnymi środkami owadobójczymi. Jeśli więc zaczniemy działać dostatecznie szybko, nasza wierzba japońska nie powinna za bardzo ucierpieć.

Rynnica wierzbowa (Chrysomela collaris)

Gatunek chrząszcza z rodziny stonkowatych, występującego głównie na terenach podmokłych, takich jak torfowiska czy rozlewiska rzek. Jego pokrywa może mieć różną barwę od niebieskiej do ciemnofioletowej, a cecha charakterystyczna to pomarańczowe końcówki czułków, boki, a czasem również odnóża.  Jak łatwo się domyślić zarówno larwy, jak i osobniki dorosłe żerują głównie na różnych gatunkach wierzb. Zwalcza się je poprzez wykonanie oprysku insektycydem kontaktowym.

Mszyca wierzbowa

Występuje pospolicie szczególnie na wierzchołkach młodych pędów i spodniej stronie liści. Niestety także wierzba japońska zagrożona jest wystąpieniem kolonii szkodników. Na skutek silnego porażenia, na liściach pojawiają się niekiedy żółtawe plamy, a rozwój rośliny może zostać zahamowany. Zaatakowane pędy należy usunąć, a następnie wykonać oprysk środkiem przeciw mszycom.

Przędziorek wierzbowiec (Schizotetramichus schizopus)

Malutki roztocz z rodziny przędziorkowatych, żerujący w okresie od maja do końca sierpnia na spodniej stronie liści, które z czasem brązowieją i opadają. Główny objaw jego obecności to występowanie niezbyt dużych, żółtych, mozaikowatych przebarwień. Jedyny sposób walki z przędziorkiem to niestety zastosowanie środka chemicznej ochrony roślin.

Wierzba ‘Hakuro’ – rozmnażanie

Większość wierzb dość łatwo się ukorzenia. Często wystarczy późną jesienią lub zimą, przed nastaniem mrozów, odciąć ostrym sekatorem tegoroczny, zdrewniały pęd, pozbyć się jego końców, a następnie zanurzyć go zgodnie z kierunkiem wzrostu w wodzie i pozostawić w chłodnym miejscu. Niestety w przypadku gatunków ozdobnych taki zabieg nie zawsze kończy się powodzeniem. Dlatego wierzba ‘Hakuro’ najczęściej rozmnażana jest przez szczepienie.

Zabieg ten polega na połączeniu rośliny, zwykle szlachetnego, gatunku, czyli tak zwanego zrazu, z podkładką. Elementy te musimy odpowiednio dopasować, aby dobrze do siebie przylegały, obwiązać oraz zabezpieczyć miejsce szczepienia maścią ogrodniczą. Choć procedura ta może wydawać się amatorom dość skomplikowana, to jednak w rzeczywistości wierzba ta nie jest w tej kwestii zbyt wymagająca i doskonale nadaje się do nauki szczepienia dla początkujących.

Najlepiej przeprowadzić całą operację zimą w okresie od połowy stycznia do marca. Zrazy trzeba jednak pobrać, podobnie jak ma to miejsce w przypadku rozmnażania wcześniej opisaną metodą, już jesienią lub wczesną zimą roku ubiegłego. Następnie należy umieścić je zgodne z kierunkiem wzrostu w pojemniczku z wodą lub doniczce z wilgotnym piaskiem i pozostawić je do czasu szczepienia w chłodnym miejscu.

Jako podkładkę, na której szczepi się zrazy, wykorzystuje się zwykle pęd którejś z odmian pospolitych na przykład wierzby wiciowej. Możemy pobrać go bezpośrednio przed szczepieniem lub zrobić to wcześniej i ukorzenić go. W przypadku opcji numer jeden, zaszczepione wierzby należy jednak włożyć na jakiś czas do pojemniczka z wodą oraz pozostawić w chłodnym miejscu, do czasu, aż wyrosną korzonki. Dopiero po mniej więcej miesiącu można wysadzić je do doniczek z wilgotną ziemią i warstwą kory, która spowalnia parowanie wilgoci. Podkładki ukorzenione mogą natomiast trafić do doniczek od razu po zaszczepieniu.

Wierzba ‘Hakuro’ – oryginalna ozdoba do każdego ogrodu

Wierzba japońska doskonale nadaje się do sadzenia w niewielkich ogródkach, na tarasach czy nawet balkonach. Prócz interesującego pokroju, wiosną uwagę przyciągają jej malownicze bazie. Sprawdzi się znakomicie jako soliter czy centralny punkt rabaty z niskimi kwiatami i krzewami. Bardzo ładnie prezentuje się na tle zielonej roślinności, można ją jednak także z powodzeniem posadzić w pobliżu ogrodu skalnego lub zbiornika wodnego.

Sending
Ocena artykułu
4.33 (3 głosów)