fot. ogrodzenie
Pomysł na drut kolczasty zrodził się w 1865 roku. Wymyślił go i nazwał Francuz Louis Jannin, natomiast Ameykanin Joseph F. Glidden opatentował go 9 lat później.
Pierwszy raz ogrodzenia z drutem kolczastym zastosowano do grodzenia zagród bydła na zachodzie Stanów Zjednoczonych. Wkrótce produkt zdobył popularność wśród hodowców zwierząt i znalazł się w powszechnym użyciu.
Ów element konstrukcyjny kojarzony jest z zaporami konstrukcyjnymi, zasiekami i ogrodzeniami więziennymi. Mocuje się go zwykle na szczycie ogrodzenia lub muru, a także wzdłuż podłoża, w odstępach, które uniemożliwiają pokonanie przeszkody. To ogrodzenia typu agresywnego ("ogrodzenia agresywne"), które mogą zranić osoby lub zwierzęta chcące pokonać przeszkodę.
Udoskonaloną wersją drutu kolczastego jest drut ostrzowy (drut brzytwiasty lub drut żyletkowy), w Polsce zwany Falangą. Formowany w „koncertlinię” z podwójnej spirali łączonej przy pomocy specjalnych zaczepów tworzy przeszkodę trudną do sforsowania.
Z drutu ostrzowego wyrabia się również zwoje siatki. Siatka ostrzowa ma szerokie zastosowanie obronne. Ogradza się nią: jednostki wojskowe, lotniska, zakłady karne i areszty.
Niektóre kraje wprowadziły obostrzenia prawne zakazujące stosowania siatki ostrzowej i drutu kolczastego do ogradzania mienia cywilnego.
