fot. narzędzia
Jak pokazała praktyka pojęcie metra powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego i domu jednorodzinnego kryje pod swoją nazwą bardzo różne wartości. Na szczęście to już przeszłość, ponieważ od kwietnia obowiązują nowe przepisy regulujące jednoznaczną metodę obliczeń.
Rozbieżności w kalkulacji mkw. powierzchni użytkowej powstały za sprawą obowiązywania dwóch norm jednocześnie: z 30 czerwca 1970 roku (PN-70/B-02365), oraz z 28 października 1997 roku (PN-ISO 9836:1997). W zależności od wyboru normy, a tym samym techniki obmiaru, różnice mogły sięgać nawet kilkunastu procent powierzchni, która przekładała się na cenę lokalu. Takie sytuacje bardzo często stawały się przyczyną konfliktów między deweloperem a nabywcą lokalu.
Na szczęście w nowobudowanych inwestycjach obowiązuje już nowe rozporządzenie porządkujące przepisy dotyczące reguł obliczania powierzchni użytkowej budynków i lokali mieszkalnych. Jest to rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (DzU z 27 kwietnia br., poz. 462), które weszło w życie od 29 kwietnia br.
Rozporządzenie wprowadza jednoznaczne reguły obliczania powierzchni na podstawie Polskiej Normy z 1997 r. obowiązujące dla budynków nowobudowanych, a także dla nadbudowy, rozbudowy, przebudowy i zmiany sposobu użytkowania w już użytkowanych budynkach, jeżeli zasady normy PN-ISO 9836:1997 były stosowane w tych budynkach przed 29 kwietnia 2012 r.
Zasady normy PN-ISO 9836:1997
– pomiaru dokonuje się na poziomie podłogi w stanie całkowicie wykończonym
do powierzchni mieszkania nie dolicza się wnęk w ścianach o powierzchni powyżej 0,1 mkw.
– powierzchnie zewnętrzne niezamknięte ze wszystkich stron, dostępne z danego pomieszczenia (balkony, loggie, tarasy itp.) dolicza się do jego powierzchni (mieszkania, lokalu użytkowego), wykazując oddzielnie: powierzchnie nienakryte (balkony, tarasy), powierzchnie nakryte (loggie)
– dokładność pomiarów i obliczeń powierzchni do 0,01 mkw.
– Powierzchnia pomieszczenia ze skośnym sufitem liczy się w całości, zgodnie z powierzchnią jego podłogi ale dzieli się ją na dwie części: powyżej i poniżej 1,9 mkw. (może być zaliczona tylko do powierzchni pomocniczej)
