fot. Płytki klinkierowe
Ocieplony styropianem dom wykańczamy zwykle tynkiem cienkowarstwowym. Coraz częściej jednak, przynajmniej na fragmencie elewacji, kładzie się płytki klinkierowe. To rozwiązanie ma zapewnić jej ciekawy i efektowny wygląd.
Wykończenie elewacji płytkami klinkierowymi jest rozwiązaniem niebanalnym, ale wymaga ono szczególnej staranności ze strony wykonawcy, ponieważ jest obarczone ryzykiem odspajania się płytek. Powodem jest z reguły dużo większy (w porównaniu z tynkiem) ciężar płytek klinkierowych oraz intensywne ich nagrzewanie się, zwłaszcza tych w ciemnym kolorze. Aby przy przyklejaniu klinkieru na elewacjach ocieplonych styropianem uniknąć kardynalnych błędów, warto – obok zatrudnienia doświadczonej ekipy – zastosować gotowy system fasadowy. Odpowiednia technologia będzie gwarantem powodzenia.
Z gotowym systemem
Gotowe rozwiązanie systemowe zawiera specjalnie profilowane płyty styropianowe (z prowadnicami do płytek i żłobionymi miejscami na kołki), zaprawę klejącą do styropianu i płytek klinkierowych, zaprawę do fugowania oraz kołki. Do tego, oczywiście, płytki i kształtki klinkierowe.
fot. Płytki klinkierowe
Zaprawę klejącą należy nanieść na wewnętrzną stronę płyty styropianowej metodą pasmowo-punktową. Polega ona na ułożeniu pasma kleju (o szerokości co najmniej 3 cm) na obwodzie przy krawędziach płyty i równomiernym rozłożeniu na całej jej powierzchni placków o średnicy 8÷12 cm. Należy nałożyć taką ilość masy, aby pokrywała co najmniej 40% powierzchni płyty, zapewniając odpowiednie połączenie płyty ze ścianą. Po nałożeniu zaprawy klejącej płytę należy przyłożyć do podłoża i docisnąć tak, by grubość zaprawy pod płytą nie przekraczała 10 mm. Jeżeli podłoże jest równe i gładkie, dopuszcza się równomierne rozprowadzanie zaprawy pacą ząbkowaną po całej powierzchni płyty, tak by po przyklejeniu tworzyła warstwę o grubości 4÷10 mm.
Do układania płytek można przystąpić po związaniu zaprawy klejącej, użytej do przyklejenia płyt styropianowych, i po mechanicznym zamocowaniu płyt za pomocą kołków rozporowych. Na powierzchnię zamocowanej płyty trzeba nałożyć zaprawę do płytek i rozprowadzić ją za pomocą pacy zębatej. Nanosi się ją również na klinkierową kształtkę w takiej ilości, aby po dociśnięciu jej do płyty, nie pozostały pod nią wolne przestrzenie. Kształtkę należy umieścić pomiędzy prowadnicami płyty. W trakcie wykonywania prac ze spoin trzeba na bieżąco usuwać nadmiar zaprawy klejącej.
Bez systemu też można
fot. Płytki klinkierowe
Prace wykonuje się podobnie, jak w przypadku klasycznego ocieplenia budynku metodą bezspoinową BSO, z zastosowaniem tynku do wykończenia elewacji. Płyty styropianowe mocuje się tradycyjnie do ściany za pomocą zaprawy klejącej, na przykład Atlas Stopter lub Atlas Hoter. Na ich powierzchni wykonuje się warstwę zbrojącą o grubości 5-7 mm. Zatopiona w niej siatka musi mieć gramaturę minimum 160 g/m². Ze względu na dużo większe obciążenie niż przy zastosowaniu tynku cienkowarstwowego, całość kołkuje się nie tylko przez styropian, ale również przez siatkę.
Płytki przykleić należy tak jak w rozwiązaniu systemowym, stosując zaprawę klejącą o podwyższonej elastyczności, na przykład Atlas Plus. Trzeba zadbać, by pod płytkami nie pozostały wolne przestrzenie, czyli pokryć klejem zarówno podłoże, jak i płytki.
Ostatnim etapem jest fugowanie okładziny Zaprawą Murarską do Klinkieru Atlas. Można do niego przystąpić dopiero po 48 godzinach od przyklejenia płytek. Udział fugi w powierzchni okładziny klinkierowej nie powinien być mniejszy niż 6%, a szerokość spoin powinna wynosić około 8 mm.
