fot. kwiaty
Zimą bądź wczesną wiosną, bardzo często w kompozycjach kwiatowych wykorzystuje się rośliny cebulowe. Coraz częściej w ofercie skierowanej do klienta pojawiają się kompozycje stworzone z roślin o ledwie widocznych pąkach kwiatowych. Każdy z nas z pewnością nie raz zachwycił się pięknem efektownych kwiatów hiacynta. Pędzenie ich nie jest tak trudne, jak się początkowo wydaje.
Pierwszym krokiem na drodze ku pięknej roślinie, powinno być wybranie przez nas dobrej jakości cebul. Zadanie to nie powinno stanowić dziś żadnej trudności. Do pędzenia nadają się wyłączenie cebule zdrowe, bez pęknięć i innych uszkodzeń mechanicznych. Cebule muszą być twarde, bez plam, odbarwień, czy śladów pleśni. Wybierając cebulki hiacyntów decydujmy się na te bez korzeni i wyraźnego pędu. Pamiętajmy, że im większy będzie obwód naszych cebul, tym rośliny uzyskane w pędzeniu będą lepszej jakości. Tylko z dorodnych cebul będziemy w stanie otrzymać naprawdę piękne, obficie kwitnące rośliny.
Pamiętajmy, by cebule do czasu sadzenia przechowywać w suchym, ciemnym i dobrze wietrzonym pomieszczeniu o temperaturze około 17°C. Tuż przed sadzeniem zaprawmy cebule w zawiesinie środków grzybobójczych.
Kolejnym krokiem będzie przygotowanie podłoża. Hiacynty potrzebują gleb przepuszczalnych, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym, (pH 6–7), mało zasobnych w składniki pokarmowe. Najlepsza będzie zwykła ziemia ogrodowa z dodatkiem piasku. Pamiętajmy, by nigdy nie sadzić cebul w podłoże wykorzystane już w ubiegłych sezonie do uprawy innych roślin cebulowych. Przenoszone wraz z glebą choroby mogą być powodem dużych strat.
Jeżeli cebulki hiacyntów będziemy sadzić pojedynczo, wybierzmy doniczki niezbyt duże, ale wysokie. Cebulki sadzimy do doniczek w taki sposób, by ich wierzchołki wystawały lekko ponad krawędź doniczki, około 1 centymetr ponad ziemię. Jeżeli decydujemy się na uprawę grupową, cebulki powinny być oddalone od siebie o 6-8 centymetrów, zapewnijmy im więc odpowiednio szerokie naczynie. Doniczki przysypmy przesianym piaskiem i podlejmy. Zaraz potem przenieśmy doniczki do chłodnego i ciemnego pomieszczenia.
Ukorzenianie powinno trwać około 8-10 tygodni. Mniej więcej, co dwa tygodnie umiarkowanie podlewajmy nasze cebulki. Jednym z najważniejszych warunków powodzenia naszej hodowli jest dostatecznie długie chłodzenie, podczas którego cebule silnie się ukorzenią i przygotują do szybkiego wzrostu liści oraz pędów po przeniesieniu do szklarni. Do momentu przerośnięcia korzeni przez otwory w dnie doniczek, temperatura powinna wynosić około 9°C. Potem konieczne jest jej obniżenie do 5°C na kilka tygodni. Po osiągnięciu przez kiełkujące liście długości około 2,5–3 centymetrów, temperaturę powinniśmy obniżyć do 0–2°C. W momencie pojawienia się kiełków, na doniczkę powinniśmy założyć papierowy stożek. Powinien on pozostać w tym miejscu do chwili pojawienia się pąków kwiatowych. Gdy pędy się wydłużą, zdejmijmy osłonki i ustawmy kwiaty w miejscu jasnym, dobrze naświetlonym. Tam rozkwitną po około 14 do 16 dniach. Hiacynty posadzone od 15 do 30 września rozkwitną na początku grudnia, z kolei te sadzone między 1 a 10 października, zakwitną na przełomie grudnia i stycznia. O jakości otrzymanych przez nas kwiatów decyduje okres pomiędzy wyjęciem rośliny z zimniejszego, ciemnego miejsca a przeniesieniem w cieplejsze miejsce. Unikajmy wtedy zmian temperatur, zmian wilgotności oraz niepotrzebnego przenoszenia z ciemności na słońce.
Najpiękniej hiacynty rozkwitną w chłodnym pomieszczeniu, o temperaturze niewiele wyższej od temperatury panującej w inspekcie. Zbyt wysoka temperatura spowodować może zbyt szybki wzrost łodyg i tym samym nienaturalny wygląd całej rośliny, której kwiaty będą mniej trwałe. Po okresie kwitnienia kontynuujmy podlewanie, aż do momentu całkowitego zaschnięcia liści. Podlewamy je aż do końca maja. W czerwcu zasuszmy, oczyśćmy i przechowajmy w chłodnym, suchym miejscu do jesieni.
Cebule hiacyntów możemy zmusić do kwitnienia również w niewielkim szklanym wazonie. Ogólne zasady uprawy są takie same, jak przy uprawie w ziemi. Cebule umieszczamy jednak nie w doniczce, a w szklanym pojemniku, podłoże zastąpi nam woda. Wykorzystajmy do tego celu specjalnie przystosowane szklane naczynia. W połowie października cebulkę umieśćmy w naczyniu, w ciemnym, chłodnym pomieszczeniu. Długość okresu ciemności i chłodu powinna wynosić około 14–15 tygodni. Skrócenie tego okresu wydłuży czas pędzenia roślin w szklarni i jednocześnie może stać się przyczyną papierowatości kwiatów. Z kolei zbyt długie chłodzenie spowodować może nadmierne wydłużanie pędów oraz przedwczesne zakwitanie roślin niedostatecznie rozwiniętych. Właśnie, dlatego, sadzenie cebul przeznaczonych do pędzenia w połowie lutego powinno mieć miejsce w końcu października i w listopadzie. Pamiętajmy, iż poziom wody w naczyniu powinien utrzymywać się tuż pod piętką cebuli. Wody, przez cały okres uprawy, nie trzeba wymieniać. Cebula szybko powinna wytworzyć korzenie rosnące potem w wodzie. Gdy tylko korzenie dorosną do wody, zwiększmy odstęp między powierzchnią wody a cebulą do 2 centymetrów. Wierzch cebulki przykryjmy stożkiem z papieru. W momencie, gdy pąki kwiatowe zaczną się koloryzować, ukorzenioną roślinę przenieśmy do ciepłego, jasnego pomieszczenia. Tam rozwiną się pędy i kwiaty. Stożka z papieru nie usuwajmy do momentu, gdy uniosą go pąki. Zaraz potem hiacynt powinien teraz rozkwitnąć. Pamiętajmy, by cebule raz już wykorzystane do pędzenia, nie eksploatować po raz drugi. Posadźmy je, zatem w ogrodzie, cebula nie wyda, bowiem ponownie dobrego kwiatu.
