fot. Siewki roślin
Zaprawianie jest powszechnie stosowanym zabiegiem profilaktycznym w ochronie roślin, jednocześnie najbezpieczniejszym dla środowiska. Zabieg ten chroni rośliny przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi uszkadzającymi siewki. Zaletami tej metody jest duża skuteczność i łatwość wykonywania tego zabiegu oraz małe zużycie preparatu wpływające na niski koszt zaprawiania. Ponadto długi okres działania wpływa w późniejszym okresie na zmniejszanie stopnia stosowania oprysków. Dodatkowym atutem zaprawiania roślin jest fakt, że dzięki temu można zapobiec chorobom liści wywoływanym przez grzyby przenoszone z nasionami. Zaprawy można podzielić na dwie główne grupy: suche i płynne, przy czym każda z tych form posiada inne właściwości.
Najczęściej w praktyce stosuje się zaprawianie suche. Polega ono na pokrywaniu traktowanego materiału warstwą preparatu w formie proszku. Czynność ta jest łatwa w wykonaniu oraz umożliwia zaprawianie nasion na długo przed wysiewem. Należy przy tym pamiętać, że zaprawiony i przechowywany materiał siewny może być wykorzystywany tylko i wyłącznie do siewu, w żadnym wypadku do celów konsumpcyjnych ani jako pasza.Zaprawy suche oznaczone są symbolem DS np. Sarfun T 65 DS o działaniu grzybobójczym,czy Super Hormai 70 DS chroniący przed owadami.
Wadą tej metody jest słaba przyczepność preparatu do nasion, co obniża skuteczność i może prowadzić do skażenia powietrza.
Istnieje jeszcze zaprawianie półsuche, czyli zawiesinowe. W tym przypadku wykorzystuje się środki w postaci gęstej papki, która powstaje po dodaniu wody. Powoduje to lepszy stopień pokrycia nasion, chociaż mogą one ulec sklejeniu, co z kolei może stwarzać problemy przy wysiewie i obniżyć zdolności kiełkowania nasion. Do tego rodzaju zapraw przeznaczone są środki oznaczone symbolem T.
Zaprawianie mokre, z kolei, polega na zanurzeniu chronionego materiału w dużej ilości płynnego preparatu. Doskonale rozprowadza się po powierzchni nasion nie pogarszając ich sypkości. Przy zaprawianiu mokrym działanie preparatu jest jednak krótsze, niż w przypadku zaprawiania suchego, czy półsuchego, ponieważ szybciej traci swoje właściwości ochronne i jest wymywany.
Do tego celu stosowane są środki oznaczone symbolem FS.
Inną formą zaprawy jest inkrustowanie polegające na zwilżeniu nasion wodą lub olejem, a następnie naniesieniu zaprawy na wilgotne nasiona. Nowoczesne metody inkrustowania łączą w sobie pewne elementy zaprawiania suchego i półsuchego, do których wykorzystuje się środki zwiększające przyczepność w celu lepszego wiązania środków ochrony roślin z powierzchnią nasion. Tą metodę stosuje się przeważnie do ochrony roślin przed szkodnikami typu: śmietka cebulanka, pchełki ziemne, chowacz galasówek.
Kolejnym rodzajem zaprawiania nasion jest otoczkowanie, w tym przypadku nasiona pokrywa się specjalną masą z pyłu skalnego, trocin, oraz środkami ochrony roślin. Ten sposób ma zapewnić nasionom optymalne warunki rozwoju w glebie oraz zabezpieczyć je przed chorobami i szkodnikami. Otoczka wykonywana jest metodami przemysłowymi, dotyczy to głównie warzyw i buraków cukrowych.
Przed podjęciem decyzji o dodatkowym zaprawianiu nasion, należy wcześniej sprawdzić, czy i jakimi środkami zostały one wcześniej zaprawione. Niektóre zaprawy nie chronią roślin przed szkodnikami występującymi w glebie, dlatego występuje konieczność uzupełniającego traktowania nasion dodatkowymi zaprawami zawierającymi inne substancje aktywne. Służą do tego np: Apron XL 350 ES, Grevit 200 Sl, Polikrust 9,5 PS,Polyversum, Pokon Biochitan-W AL
(tzw. symulator odporności roślin).
Podczas dokonywania czynności zaprawiania należy odmierzyć prawidłowe dawki preparatu, stosując się do instrukcji podanej na etykiecie środka.
Preparat powinien być równomiernie rozmieszczony na całej powierzchni nasion.
Mieszanie preparatów powinno się przeprowadzać w zaprawiarkach.
Zaprawiony materiał powinien być wysiewany za pomocą siewników.
Przy ręcznym wysiewie należy pamiętać o zakładaniu gumowych rękawiczek w celu ochronnym.
