fot. kwiaty doniczkowe
Zamiokulkas zamiolistny (Zamioculcas zamiifolia) jest coraz popularniejszą rośliną doniczkową, goszczącą w naszych domach. Pochodzi z południowych regionów Afryki. Ta bardzo dekoracyjna roślina jest łatwa w uprawie, ze względu na dużą odporność na niekorzystne warunki. Z dużym powodzeniem może być trzymana w pomieszczeniach ciepłych, suchych i niedoświetlonych.
Najozdobniejszą częścią tej rośliny są liście – duże, błyszczące o intensywnie zielonym kolorze. Zamiokulkas jest sukulentem, to znaczy, że gromadzi wodę w liściach oraz w podziemnym kłączu. Corocznie roślina ta wypuszcza od 5 do 7 nowych listków, które rosną bardzo szybko.
Roślinę najlepiej podlewać wodą odstaną, o temperaturze pokojowej. Podczas podlewania należy uważać by nie moczyć liści, ponieważ mogą wtedy pojawić się białawe plamy. Ponadto należy uważać na nadmierne podlewanie, może ono powodować żółknięcie liści i brązowienie kłącza, a w skrajnych wypadkach roślina zacznie gnić.
Najodpowiedniejszą temperaturą dla tej egzotycznej rośliny jest 22-25 stopni C. W okresie zimowym, gdy zamiokulkas przechodzi w stan spoczynku, obniżamy mu temperaturę otoczenia do16 stopni C. Dobranie odpowiedniej temperatury dla rośliny nie powinno być problemem, natomiast należy uważać na przeciągi, których zamiokulkas nie toleruje.
Roślinę najlepiej przesadzać wczesną wiosną. Młodsze okazy należy przesadzać co roku, natomiast nieco starsze wystarczy raz na dwa lub trzy lata. Możemy go także przesadzać pod koniec lata, gdy kłącza silnie przyrastają. Należy wtedy zadbać o dużą doniczkę, ponieważ kłącze rośliny może osiągnąć duże rozmiary. Donica nie powinna być głęboka, a na jej dnie powinna znaleźć się kilkucentymetrowa warstwa drenażu. Dzięki temu zapobiegniemy gniciu kłącza.
Zamiokulkas kwitnie bardzo rzadko. Roślinę łatwo rozmnożyć wegetatywnie poprzez podział kłącza lub sadzonki liściowe. Kłącza należy dzielić wiosną, natomiast sadzonki liściowe pobiera się od kwietnia do czerwca. Listki z dolnej lub środkowej części rośliny należy zerwać tuż przy nasadzie, a następnie posadzić do ziemi delikatnie pod ukosem. Do ukorzeniania w ten sposób najlepszym podłożem będzie perlit lub torf zmieszany z piaskiem w proporcji 1:1. Liście można w całości ukorzenić, jednak wcześniej należy końcówkę ogonka liściowego zanurzyć w ukorzeniaczu.
Zamiokulkas bardzo rzadko choruje. Jeżeli już to nastąpi, przede wszystkim jest to związane ze zbyt niską temperaturą lub nadmiernym podlewaniem. Najczęściej występujące choroby to zgnilizna oraz fytoftoroza. W przypadku zgnilizny pojawia się specyficzny, nieco "rybi" zapach i niestety roślinę trzeba wyrzucić. Natomiast z fytoftorozą można walczyć, dopóki porażenie nie jest duże.
Warto wiedzieć, że Zamiokulkas zamiolistny należy do rodziny obrazkowatych (Areaceae) i to nie ta sama roślina co Zamia, która należy do rzędu sagowców. Bardzo często te dwie rośliny są mylone, a nie mają ze sobą nic wspólnego.
